Je verleden neem je mee. Als een schaduw die altijd zichtbaar is, ook als de zon niet schijnt. (Zie ook: 'Escaping the shadow'). Een 'klein' voorval dat plaats vond toen ik een jaar of twintig was, is mij altijd bijgebleven en vormt de basis van dit verhaal; een afrekening dertig jaar na dato...
Ja... Heb je het verhaal gelezen? Zo niet, doe dat dan eerst want deze toelichting bevat SPOILERS!
Oké. Zeker weten? Gaat-ie dan...
De basis van 'Nachtportier' is een waargebeurd verhaal. In mijn studietijd, wilde ik een baantje; wat geld verdienen zonder dat mijn studie in het gedrang zou komen. Wat is er dan beter dan een baan als nachtportier in een hotel? De functie omschrijving gaf aan dat er voldoende tijd vrij was om in de nachtelijke uren, achter de balie, te studeren. Mits de hotelgasten altijd voorrang zouden krijgen. Geen probleem.
Het sollicitatiegesprek met de directeur eigenaar, Ed Schermerhorn van het nieuw geopende Museum Hotel in Delft, verliep soepel en snel. (Tja. De werkelijke namen zijn in het verhaal aangepast. Maar, zoals gezegd, het verhaal berust op een waargebeurd feit. Dus hier, in mijn toelichting, heb ik de bronnen vermeld...).
Ik kon vrijdag avond beginnen en direct de nacht blijven. Als jong studentje was ik misschien naïef; alles leek mij in orde. Totdat ik mij vrijdagavond bij de receptie van het hotel meldde. Mijn naam was niet bekend. Niemand wist dat ik die nacht zou beginnen...
Het verhaal werd nog gekker toen ik mijn eigen naam op een lijstje met medewerkers zag staan. De medewerkers achter de balie bleven ontkennen dat ik was aangenomen. Ik weet niet meer of er diezelfde avond nog met Schermerhorn werd gebeld. In ieder geval werd mij later verteld dat ik in mijn proeftijd zat en dus ieder moment, zonder toelichting, kon worden ontslagen. Ik vrees dat dit de kortste carrière ooit is. In ieder geval voor mij.
Mijn wrok is in de loop der tijd minder geworden. De herinnering onuitwisbaar. Mijn korte verhaal 'Nachtportier' is dan ook een 'afrekening'. Kleine dingen kunnen grote gevolgen hebben. En zelfs al is het meer dan dertig jaar na dato... It feels good!
Hee... Voor alle duidelijkheid. 'Oog om oog' staat niet boven aan mijn verlanglijst; maar voor mij was dit een 'veilige' en humane 'afrekening'. Er zijn geen slachtoffers gevallen en... door dit verhaal te verkopen, verdien ik uiteindelijk toch nog iets aan mijn baan als nachtportier!
Wil je nog meer weten?
Nou...
De herinnering aan de 'Scheve Jan' is deels waar. In de loop der eeuwen heeft de kerk daadwerkelijk meerdere (bij)namen gehad waaronder 'Oude Jan' en 'Hippolytus kerk'. Voor mij is het altijd de 'Scheve Jan' gebleven. Ik ben er, op weg naar school, heel wat keertjes langs gefietst. Niet dat ik echt bang was (ehm... geloof ik), maar ik verbaasde me wel altijd over de angstaanjagend scheef hangende kerktoren. Net zoals vele toeristen zich jaarlijks staan te vergapen aan dit bouwwerk.
De kerk zelf ken ik van jongsaf aan. Niet dat wij naar de kerk gingen, of gaan, maar (onder meer) omdat mijn tante in deze kerk is getrouwd. Van de huwelijksvoltrekking weet ik niet veel te herinneren (ik was vier...) maar het merkwaardige, feestelijk bedoelde, pak dat ik aan moest (en speciaal voor de gelegenheid zelf door mijn moeder en een tante is gemaakt) is een trauma voor mijn leven gebleven. Maar wees gerust, dit trauma hoef ik niet af te rekenen...
Wat er verder aan waargebeurde verhalen en niet fictieve personages te vertellen valt, bewaar ik voor nieuwe delen in deze serie Delft Blue Crimes.
